بزرگترین پته جهان
بزرگترین پته جهان توسط بانوان هنرمند کرمانی انجام شده که حاصل سوزن دوزی خود را نقش پارچه ای کرده‌اند که بر ضریح شش گوشه حضرت ابا عبدالله حسین(ع) آرام گرفته است.
بانوان کرمانی بعد از بافت قالی صحن و سرای حضرت زهرا (س) در حرم مولا علی (ع)، روا شدن حاجاتشان را در سوزن زدن برای دوخت پته ای بر ضریح امام حسین (ع) دیدند.
پته کرمان با پهن شدن بر ضریح مولایمان اباعبدالله از چارچوب جغرافیایی استان کرمان و ایران خارج می شود و جایگاهی بس رفیع پیدا می کند که هنرمندان این عرصه را در رسیدن به این مهم در رقابت با یکدیگر قرار داده است.
نجمه فلسفی مجری این طرح درباره چگونگی انجام کار می‌گوید: اواخر سال ۱۳۹۱ در کلاس درس برای دانشجویان در مورد رودوزی پارچه خانه خدا توضیح می‌دادم که ناگاه جرقه‌ای در ذهنم زده شد که کار هنرمندانه‌ای برای ضریح ائمه(ع) انجام دهیم.
همان‌جا از دانشجویان خواستم روی پیشنهاد من که برای یکی از ائمه معصومین(ع) کار هنری خوبی انجام دهیم فکر کنند که با استقبال همه دانشجویان مواجه شدم. وقتی پیشنهاد دادم که برای حرم مطهر امام حسین(ع) کاری انجام دهیم، اشک شوق و حسرت از دیدگان بچه‌ها جاری شد به گونه‌ای که کلاس از رسمیت افتاد.
وی ادامه می‌دهد: وقتی در مورد ابعاد کار برای ضریح مطهر سیدالشهدا(ع) به اینترنت مراجعه کردم، با یافتن ابعاد کار، جا خوردم و فهمیدم کار بسیار عظیمی است اما بچه‌ها قبول کردند. با مسئول ستاد بازسازی عتبات عالیات در کرمان موضوع را مطرح کردم که ایشان هم استقبال کردند و گفتند آماده همکاری هستیم، به این ترتیب کار آغاز شد.
به گفته فلسفی، دوخت پته‌ها به طور تقریبی ۱۸ ماه طول کشید و زودتر از آن چه تصور میشد پایان یافت.
کاری که ابتدا با تعدادی دانشجو شروع شده بود، با مشارکت جمع کثیری که بعضا از شهرها و استان‌های دیگر حتی در حد دوخت چند بخیه همکاری کردند، خاتمه یافت.
به طور ثابت ۱۲۱ نفر پای کار بودند و مابقی در حد ابراز عشق و ارادت به ساحت اباعبدالله(ع) دستی رساندند و کمک کردند.
برای انجام این پروژه ۵۵ متر مربع دوخت مفید حاصل که در هر سانتیمتر مربع آن ۱۳ بخیه کوک زده شد.
فلسفی افزود: در مسیر دوخت پته برای ضریح مطهر امام حسین(ع) عنایت‌های بسیاری در عالم خواب و بیداری نصیب دوزندگان و مجریان شد که فرصت مجزایی برای بیان می‌خواهد.
زیارت کربلای معلی و نجف اشرف یکی از پاداش‌هایی بود که نصیب بانوان مجری طرح شد و ان شاء الله از شفاعت اهل‌بیت(ع) بی‌بهره نمانیم.
وی ادامه داد: اواخر اردیبهشت‌ماه سال ۹۲ بود که رسما کار دوخت پته‌ها آغاز شد. ۲۵ نفر بودیم که از شش صبح کار را شروع می‌کردیم.
۱۶ تکه پته با نقش پیوسته قرار بود برای ضریح مطهر امام حسین(ع) تهیه شود. جفت کردن تکه‌ها کار سختی بود باید بین دوخت‌ها و نقش‌ها هماهنگی کامل حاصل میشد، کار سختی بود. گاهی از ساعت شش تا ۲۳کار می‌کردیم.
همه با دل و جان کار می‌کردند. حتی اسباب پذیرایی را خودمان مهیا می‌کردیم.
میرشکاری گفت: بعد از دوخت ۱۶ تکه پته که قرار بود نقش‌ها و دوخت‌هایشان با ظرافت در کنار هم قرار گیرند، برای وصل تکه‌ها که بعد از دوخت سنگین شده بودند، آن‌ها را به چادردوزی بردیم تا با چرخ‌های بزرگ صنعتی تکه‌ها را به هم متصل کنند.
بعد برای شستشو آن را به کوهپایه برده و در آب چشمه‌ای که از حیاط مسجد عبور می‌کرد، شستشو دادیم و سپس سه بار با اتو بخار آن را اتو کردیم. به این ترتیب با اتمام کار گویا بند دلمان را هم با بخیه‌ها به پته دوخته بودیم، با دلتنگی اشک ریختیم و اظهار داشتیم، یا اباعبدالله(ع) مبادا بین ما و فرزندان ما با شما فاصله افتد گاهی با گوشه چشمی ما را دریابید که سخت محتاجیم.
